Huurdiscriminatie eindigt niet bij etnische minderheden
Het Leuvense stadsbestuur kondigde bij het begin van de legislatuur aan dat er praktijktesten zouden komen om discriminatie op de huurmarkt in kaart te brengen en vervolgens aan te pakken. Beloofd is beloofd en bijgevolg ging een universitaire onderzoeksgroep aan de slag om een nulmeting uit te voeren. Tussen februari 2020 en februari 2021 voerde een partnerschap van de Vrije Universiteit Brussel, KU Leuven en Universiteit Antwerpen in Leuven 1973 correspondentietesten -de geschreven variant van praktijktesten- uit. Dat zijn fictieve aanmeldingen van een kandidaat-huurder bij verhuurders, zowel vastgoedmakelaars als particuliere verhuurders. Uit de resultaten blijkt structurele discriminatie van etnische minderheden, rolstoelgebruikers en blinden met een assistentiehond. De stad Leuven maakt nu werk van een actieplan om discriminatie op de huurmarkt aan te pakken. “Discriminatie is een onrecht en heeft geen plaats in onze stad. De resultaten zullen ons helpen om discriminatie aan te pakken want iedereen moet dezelfde kansen krijgen om een huurwoning te gaan bezichtigen”, zeggen schepenen Lies Corneillie (Groen) en Lalynn Wadera (Vooruit).
Blijft de vraag: waarom toont het onderzoek net bij de eerder genoemde groepen discriminatie aan? Het antwoord is eenvoudig: omdat enkel die groepen werden meegenomen in het onderzoek. “Omdat er geen objectieve cijfers beschikbaar waren over mogelijke discriminatie op de Leuvense huurmarkt hebben we de opdracht gegeven voor een wetenschappelijke nulmeting gebaseerd op twee belangrijke discriminatiecriteria voor huisvesting, namelijk etnische diversiteit en handicap”, lichten de Leuvense schepenen de aanpak toe.
Budgetbeperkingen
De onderzoekers bevestigen dat gegeven in hun studie. “Door tijd- en budgetbeperkingen werd enkel discriminatie ten opzichte van mannelijke kandidaat-huurders nagegaan en niet van vrouwelijke kandidaat-huurders. In lijn met de meeste voorgaande studies hebben we daarom gekozen om mannen in plaats van vrouwen te onderzoeken”, schrijven ze letterlijk. Conclusie is dat een groot deel van de bevolking niet werd onderzocht en dat is betreurenswaardig. Zo had de stad Leuven best wat extra budget op tafel kunnen leggen om ook te onderzoeken met welke problemen alleenstaande vrouwen –bijvoorbeeld na een scheiding- met kinderen worden geconfronteerd. Het is ondertussen een publiek geheim dat zij vaak alle moeite van de wereld moeten doen om een woning te kunnen huren met voldoende slaapkamers. Niet zelden vragen eigenaars de nodige financiële garanties -in de vorm van allerlei documenten zoals bijvoorbeeld een loonbrief- vooraleer ze bereid zijn om een huurcontract af te sluiten. De stad Leuven zet met dit onderzoek naar discriminatie op de huurmarkt met betrekking tot etnische diversiteit en handicap weliswaar een stap vooruit maar het is meteen ook een gemiste kans want discriminatie op de huurmarkt gaat veel breder dan enkel handicap en etnische afkomst.