Opinie: De week volgens Miró
Tijdens één van mijn vele schoonheidsslaapjes hoorden mijn immer waakzame oren een zekere Rob Bauer –Commandant der Nederlandse Strijdkrachten en binnenkort een dikke vis in de NAVO- in ‘Buitenhof’ doodleuk vertellen dat het leger niet in staat is om het land te verdedigen. Nu goed, eigenlijk zijn de kleintjes –en zelfs het ooit zo sterke Frankrijk- nooit bij machte geweest om voor zichzelf op te komen in de meest recente conflicten. In WOI en WOII waren het telkens de Britten en de Amerikanen die ter hulp kwamen, al zijn velen dat stilaan vergeten. Gelukkig is er sindsdien de NAVO, een bondgenootschap waarin de meeste EU-landen leven op krediet. Of ook: ze betalen de rekening niet maar verwachten wel bescherming. Bauer omschreef het met een welgemikt woord: ‘gênant’. Met Putin en Erdogan aan de grenzen van de EU geen ongevaarlijk spelletje maar wie krijgt het in deze vredestijd nog verkocht aan mensen die nooit oorlog hebben gekend dat militaire investeringen de beste garantie op vrede zijn?
Ik hoor het jullie wel denken: ‘Miró toch, oorlog is iets uit de geschiedenisboekjes, waar maak je je druk om?’ Dan zeg ik: fout lieverdjes, oorlog is van alle tijden en wie zich al te humaan opstelt, kan de humaniteit niet behouden. Europa is wat dat betreft ziek. Het oude continent is verworden tot een stervende grootmoeder die van infuus naar infuus gaat om zichzelf in leven te houden. Economisch lukt dat nog een beetje maar op het internationale toneel is de EU een politieke dwerg en een militaire kabouter. Veel verder als zwaaien met het vermanende vingertje en oproepen tot dialoog komen de Eurocraten niet meer. Oh ja, bijna vergeten, zaken doen met bedenkelijke regimes lukt ook nog net. Halve of hele dictators afkopen lijkt wel een Europese sport. Het doet de weledele Miró denken aan Chamberlain die de drang naar ‘lebensraum’ van Hitler wou controleren door deals te sluiten. Hij kwam bedrogen uit zoals Churchill had voorspeld: “The British ruling class continued to take its weekend in the country while Hitler takes his countries in the weekends.”
Niemand hoort het graag maar toch deze goede raad: investeer opnieuw in militaire slagkracht en vervang dat sabbatjaar na de secundaire studies door een jaar dienst- en burgerplicht. Ja, ik hoor jullie verontwaardiging tot hier: ‘Miró, je bent uit de zetel gerold en op je kop blijven botsen’. Wel, dan ben ik toch niet alleen want ik hoorde de eminente professor Jonathan Holslag –naar eigen zeggen rabiaat voorstander van de dienstplicht- een gelijkaardig betoog houden in ‘De Inzichten’: “De wereld is nog steeds een wildernis…En wij houden onze samenleving een beetje comateus. We mogen de kansen niet blijven missen. Het is kwart na twaalf en het is voor een stukje al te laat. We moeten een appel doen aan burgers om zich niet met hun gesubsidieerde Tesla terug te plooien op hun eigen fortje bedekt met zonnepanelen. Ofwel onderga je de toekomst ofwel geef je ze vorm.” Nagels met koppen. Neem het van de weledele vredelievende Miró aan of niet: als vrede de evidentie zelve is geworden, sluipt oorlog alsmaar dichterbij.